Een lieve duit (2)

Dank voor jullie interessante reacties en aanvullingen. Geld is een onderwerp waarover je niet uitgepraat raakt, of je nu Frans of Nederlands bent. Dus ga ik nog maar even door, blijf me volgen!

In het Nederlands is het een bekende instinker: iets kost veel of iets is duur, maar iets kan niet duur kosten. In het Frans ligt er ook zo'n instinker op de loer, maar dan net even anders: c'est cher is prima, maar ça coûte beaucoup is geen correct taalgebruik. Aan de andere kant kun je wel weer zonder problemen zeggen: ça coûte cher.

Wanneer iets duur is, kost het de Fransen een arm: ça coûte un bras. Bij ons doet het niet minder pijn hoor, het kost ons een rib uit ons lijf. De Fransen gaan ook wel met hun billen bloot: ça coûte la peau des fesses (of du cul): het kost je het vel van je billen (je kont). Veel vriendelijker klinkt: ça coûte bonbon, maar het komt natuurlijk op hetzelfde neer, er moet flink in de buidel worden getast.

Soms wil je geen omgangstaal gebruiken, maar netjes Frans. Stel je eens voor: je bent in een keurige wijnkelder beland en de ene na de andere voortreffelijke, maar veel te dure wijn, wordt voor je opengetrokken. Wil je op een al even keurige manier laten weten, dat deze flessen je budget ver te boven gaan, zeg dan: ces vins sont un peu trop onéreux, malheureusement.

Op school leerden wij allemaal dat ‘goedkoop’ in het Frans bon marché is. Maar in de praktijk hoor je dit bijna nooit. Het heeft te maken met het feit dat Fransen de dingen liever niet 'recht voor z'n raap' zeggen. Waarom zou je beweren dat iets goedkoop is, wanneer je ook kunt zeggen dat iets 'niet duur' is. Pas cher dus. C'est une affaire! A saisir!

Deze CD kost 15 euro nog wat. In het Frans begrijpen ze je (waarschijnlijk) wel, wanneer je zegt 'quinze euros et quelque chose'. Maar écht Frans is: quinze euros et des poussières (15 euro et wat stof …).

OK, ik zie het al, koste wat kost, coûte que coûte, ga ik aan het onderwerp geld nog een derde aflevering wijden!