Ik heb een néflier gekocht. Dat is een mispelboom. In Nederland is die volgens mij zo ouderwets dat wel bijna niemand zal weten hoe zo'n boom eruit ziet. Alleen al de uitdrukking ‘zo rot als een mispel’ komt mij voor als behoorlijk uit de tijd. Maar hier in Zuid-Frankrijk heeft bijna iedereen un néflier in de tuin, zo lijkt het. De vruchten van deze boom heten des nèfles. Het bijzondere eraan is dat je ze overrijp, zeg maar bijna rot, moet eten. Dat doe je door de vruchten na het plukken (in oktober) eerst nog een paar maanden weg te leggen. Maar ze schijnen erg lekker te zijn en ook de bloemen die eraan groeien voordat de vruchten komen, ruiken naar men zegt heerlijk.
Pour des nèfles wil zeggen ‘voor (bijna) niets’. Misschien omdat dit soort vruchten vroeger niet veel kostte, in vergelijking met sinaasappelen bijvoorbeeld. Een andere naam voor nèfle is cul de chien. De grootte en vorm van de vruchtaanzet hebben inderdaad wel iets weg van een hondenkont.
Al met al geen appetijtelijk verhaal, over vruchten die je moet eten wanneer ze rot zijn en die lijken op het achterwerk van een hond. Geen wonder dat ze uit de tijd zijn geraakt. Zelfs verheven geesten als artiesten worden met mispels vergeleken. Iemand schijnt ooit gezegd te hebben: “Les artistes, c'est comme les nèfles, on les consomme quand ils sont pourris”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten