Bitterheid

Ik zat laatst in de wachtkamer van een ORL, dat is Frans voor l'oto-rhino-laryngologiste, ofwel de keel-neus- en oorarts. Deze verdiende er blijkbaar een zakcentje bij, met cosmetische operaties. Aandachtig bekeek ik de foto’s avant en après die aan de muur hingen. Per slot van rekening loop ik tegen de vijftig … Mijn oog viel op een tekst over het laten verwijderen van les rides d’amertume. Zo’n woord kan me dan ineens mateloos boeien, taalfanaat die ik ben. Je moet er maar op komen, om rimpels die vanaf de mondhoek naar beneden lopen zo’n prachtige naam te geven. Het kon rechtstreeks uit een gedicht van Baudelaire komen! Persoonlijk leed, depressies, emoties, de teleurstellingen des levens, alles krijgt z’n weerslag in je rides d’amertume … Hoe zou dat in het Nederlands worden? Rimpels van verbittering, bitterheidsrimpels, verbitteringsplooien ?

Het doet me denken aan wat mijn jongste zoon vroeger altijd zei, wanneer ik weer eens streng mijn wenkbrauwen fronste: maman, ne fais pas le tronc d’arbre ! Geen boomstammetje maken, mam! Eigenlijk wist ik het al, maar een kleine recherche op Internet bevestigde mijn vermoeden. De grote mensen in Frankrijk hebben ook voor deze rimpel een prachtige term: les rides du lion. Zie je die oude leeuw met z'n geplooide voorhoofd al voor je? Ik kreeg er een brede glimlach van op mijn gezicht. Weg waren mijn rides du lion. Om plaats te maken voor kraaienpootjes. De Fransen noemen die des pattes d’oie, ganzenpoten. En daar is niets poëtisch aan. Maar weet je wat … ik laat ze lekker zitten!