Rata ... trouille (2)

Ik ben 8ste geworden!

J’ai la trouille, dat is omgangstaal voor, ik ben bang, ik knijp ‘m. En zo was het precies, nadat ik vanochtend precies om half 11 mijn marmite met ratatouille had afgeleverd bij la Salle des Fêtes. Op de foto zie je al een aantal pannetjes op een rijtje in de feestzaalkeuken. Als je goed kijkt, zie je mijn orange pan met nummer 4.

Om 13.00 uur werden wij terugverwacht voor de bekendmaking van de winnaar. Wij hadden ons allemaal netjes aangekleed en waren echt zenuwachtig: hoe zou moeders en plein public haar ratatouille beoordeeld zien? Hoe zou zij zich weten te redden in het Frans wanneer zij haar recept zou moeten toelichten (brrr)? Zouden ze mijn ratatouille geen RATJETOE vinden? Dergelijke vragen speelden door ons aller hoofden.

Er waren vijf criteria waarop de jury, bestaande uit vijf man/vrouw, de 15 ingeleverde ratatouilles zou beoordelen:
-Aspect: Ik was er zeker van dat ik op dit punt goed zou scoren, mijn ratatouille zag er kleurig en fris uit (dank zij gele courgettes en oranje paparika’s) Zie foto.
-Odeur: Mijn gezin verzekerde me dat mijn ratatouille zeer lekker rook en de verleiding om er van te proeven bijna niet te weerstaan was.
-Composition: Volgens mij zat alles er in wat in een ratatouille hoort te zitten: uien, courgettes, aubergine, tomaten, paprika. Ik had er ook een halve venkelknol aan toegevoegd, als origineel element.
-Texture: Ik denk dat dit betekent of je ratatouille niet te slap, of juist te rauw, of te sappig, of te droog is. Ik had de jus van mijn ratatouille behoorlijk ingekookt, op aanraden van niemand minder dan Julia Child, weliswaar geen Provençaalse, maar toch een autoriteit op het gebied van Frans koken. Misschien teveel?
-Goût: Zelf vond ik mijn ratatouille lekker, ik had gekozen voor basilicum, peterselie en knoflook als smaakmakers. Plus een eetlepel balsamico-azijn. Een beetje van mezelf ...

Aangezien in de Provence elk evenement stelselmatig een kwartier te laat begint, verschenen wij om ca. 12.50 in de feestzaal, in de veronderstelling véél te vroeg te zijn. Tot onze grote verbazing was, terwijl wij naar binnen liepen, iedereen bezig de zaal te verlaten en juist naar buiten te lopen. Het bleek dat de prijsuitreiking al had plaatsgevonden. Nog net op tijd kreeg ik de dame te pakken die de lijst met punten had bijgehouden. Ik was achtste geworden. Van de 15. Ach, voor een Hollander in de Provence toch zo gek nog niet … Ik kreeg, net als de andere niet-winnaars, een mand met knoflook als troostprijs.

Zwaar teleurgesteld stonden wij enkele minuten later weer buiten. Niet omdat ik slechts achtste was geworden, maar vanwege de volstrekte kleurloosheid en het gebrek aan aankleding van het event. Gelukkig kwam mijn echtgenoot, die een ras-relativeerder is, met een nieuwe kijk op het geheel. “Dat is wat de Provence zo leuk maakt, de mensen hier doen geen moeite om de zaken op te smukken, dat geldt voor hun uiterlijk, hun huizen, hun tuinen, hun eten. Wij vinden dat leuk, omdat het zo origineel en oorspronkelijk is. De keerzijde ervan is een concours waarvan bijna niemand op de hoogte is, waarvoor geen spandoeken buiten hangen, waarvoor niet op grote schaal folders zijn uitgedeeld, waarbij bijna niemand aanwezig is en waarvan de prijsuitreiking tien minuten te vroeg plaatsvindt en in een handomdraai achter de rug is."

Verstandige woorden vind ik dat van mijn man. Zo zijn we vandaag weer een hoop wijzer geworden. Wist ik alleen maar wat ik moet doen om een perfecte Provençaalse ratatouille te maken ...

Je kunt je nu ook abonneren op mijn blogberichten, door je emailadres op te geven onder "Volg me". En je kunt mijn berichten beoordelen en/of doorgeven via Twitter, Facebook of LinkedIn.