dinsdag 1 november 2011

C'est du chinois?

Met onze opgroeiende tieners hebben wij tegenwoordig regelmatig un rendez-vous chez le podologue. Of beter gezegd la podologue, want onze zolendokter is een vrouw. Zij is nogal praatgraag en nieuwsgierig (er zijn er die beweren dat dit typisch vrouwelijke eigenschappen zijn). Tussen het meten en passen door ontwikkelde zich tijdens de eerste afspraak al snel een levendig gesprek, over waar wij vandaan kwamen, culturele verschillen en over hoe moeilijk het is een vreemde taal te leren. Daar wist onze mevrouw over mee te praten. Voor haar vak was zij veel en langdurig in China geweest. Zoveel en zo langdurig dat het de moeite waard was geweest Chinees te leren. Wow, Frans leren is daar niets bij! In het Chinees kwam het heel precies op de intonatie aan, wist zij ons te vertellen. Wanneer je bijvoorbeeld het woord voor 'boek' niet op de goede toon uitspreekt, denken de Chinezen dat je 'varken' zegt. Met alle gevolgen van dien natuurlijk. Verontwaardigd voegde zij daaraan toe: "het vervelende is dat de Chinezen absoluut niet de flexibiliteit op kunnen brengen om met je mee te denken en op het idee te komen dat je wel eens 'boek' had kunnen bedoelen in plaats van 'varken'..."

"Ah oui, zei ik, ça doit être vraiment embêtant, c'est comme si on ne voulait pas vous comprendre ..."  waarop zij mij verrast aankeek: ja, zo was het precies! "Dat hebben wij Nederlanders nou ook zo vaak met jullie", had ik er aan toe willen voegen. Maar het consult liep ten einde en hoe dan ook zou het veel te ingewikkeld worden om uit te leggen. Stiekem deed het me wel goed, deze frustrerende taalervaring van een Française in het buitenland.

5 opmerkingen: